Πωπω πόσο καιρό έχω να γράψω;; Αρκετό...
Και κάπου εδώ όλα τελειώνουν λοιπόν...
Ας το πάρουμε από την αρχή...Πρίν5.5 χρόνια, μικρούλα τότε,18 χρονών, πήρα την μεγαλύτερη απόφαση που είχα πάρει ποτέ και ήρθα στην Αγγλία για σπουδές. Θυμάμαι τότε ενθουσιασμός, ανυπομονησία, αγωνία για το άγνωστο, θα μου αρέσει δε θα μ'αρέσει; Και τελίκα περάσανε 5.5 χρόνια χωρίς να το καταλάβω...
Εντάξει δεν ήταν και τίποτα φανταστική η ζωή μου εδώ, αλλά έχω περάσει ωραία...Κάτι να θυμάμαι και να λέω σαν φοιτήτρια δεν έχω, αλλά το τελευταίο έτος, φέτος δηλαδή πέρασα τέλεια...Είχα αλλάξει πόλη, ποτέ δε την αγάπησα όμως, και ποτέ δε μου άρεσε όσο αγαπούσα το ομορφο Ντάρμπι...Δεν είχα νοιώσει ποτέ οικεία σ'αυτή την πόλη, ένοιωθα πάντα ξένη και ανεπιθύμητη...Τις πρώτες μέρες δεν περνούσα καθόλου καλά, ήθελα να φύγω, ήμουν σε ένα δωμάτιο 8χ8 και έκλαιγα, μέχρι που γνώρισα 5 φανταστικούς ανθρώπους...
Αυτοί οι 5 άνθρωποι με κρατούσαν εδώ, είχαμε δεθεί με τέτοιο τρόπο που δε το περίμενα ότι θα γινόταν...Στην αρχή ήμουν λίγο απομακρισμένη γιατί δεν ήθελα να δεθώ και μετά να πρέπει να τους αποχαιρετήσω για πάντα, αλλά μετά είπα ''τι βλακίες είναι αυτές που κάθεσαι και σκέφτεσαι, ποτέ δεν χάνεσαι με ανθρώπους που αγαπάς...''! Αυτοί οι 5 άνθρωποι είναι οι φίλοι μου, όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους αλλά τους αγάπησα όλους ξεχωριστά...!
Είχαμε περάσει πολύ ωραία...Τι να πρωτοθυμηθώ; Που πηγαίναμε στην βιβλιοθήκη και κάποιες φορές παίζαμε αντί να διαβάζουμε; Που ξενυχτούσαμε εκεί και όταν πεινούσαμε πηγαίναμε στου Γίαννη για να παραγγείλουμε πίτσα; Τις ατελείωτες ώρες για καφέ και τις πιο χαζές συζητήσεις μέχρι τις πιο σοβαρές περι πολιτικά...Που παίζαμε ''πες βρες'' τα βράδια και λέγαμε κοτσάνες, που κοιμόμασταν μαζί στην εξεταστική, που μαγειρεύαμε, που γελουσαμε με βλακίες, και άλλες φορές κλαίγαμε, που κάναμε Πάσχα μαζί...! Που παίζαμε the voice και γελούσαμε με τις φωνές μας, που παίζαμε Quizdom στο μάθημα μεταξύ μας...τόσα μικρά πράγματα, αλλά τόσες πολλές αναμνήσεις μου έχουν χαρίσει οι φίλοι μου! Πέρασα τέλεια μαζί τους! Ξέρω ότι δεν έδειξα το 100% του εαυτού μου και στεναχωριέμαι γι αυτό, αλλά θα δωθεί η ευκαιρία στο μέλλον, το ξέρω...
...Και έρχεται η στιγμή που σιγά - σιγά ένας ένας φεύγει και κάπου εδώ όλα τελειώνουν...Πως πέρασε ο καιρός δεν ξέρω, τόσο γρήγορα, πότε ήρθαμε και πότε φεύγουμε...Οι πρώτες αποχωρήσεις από τις δυο μου φίλες, τις φίλες που δεν θα ξεχάσω ποτέ, που μου έμαθαν πολλά πράγματα αν και δε τους το είπα ποτέ, η κάθε μια με τον τρόπο της...Τις αγαπώ και τις δύο, η μία τρελή για πάντα ''18χρονη'' και η άλλη πιο σοβαρή, η μια μαυρο η αλλη ασπρο και όμως ταιριάξαμε...
...Και έτσι θα φύγω και εγώ, και όλα τελειώνουν για μένα...Αν με ρώταγες πέρσι αν θέλω να γυρίσω πίσω στην Κύπρο θα σου έλεγα όχι είσαι τρελός; Φέτος όμως κουράστικα, μου έλειψαν οι δικοί μου άνθρωποι, το φαγητό όσο αστείο και να ακούγεται, ο καιρός γιατί ακόμα και ο χειμώνας στην Κύπρο είναι ωραίος...ίσως να φταίει και η πόλη που ποτέ δεν την αγάπησα...
...Η φοιτητική ζωή έφτασε στο τέλος της, 5.5 χρόνια αρκετά δεν είναι; Τελειώνει αυτό το ταξίδι, και το βιβλίο γράφει το τελευταίο του κεφάλαιο που ίσως να είναι και το πιο όμορφο με αυτούς τους 5 ανθρώπους...
...Ανάμεικτα συναισθηματα αλλά, μια καινούργια ζωή με περιμένει, λίγο αγνωστη μεν, αλλά ανυπομονώ...έτσι έιναι ότι κάτι τελείωνει κάτι άρχίζει...
...Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα 5.5 χρόνια, και φυσικά δεν θε ξεχάσω ποτέ τους φίλους μου!
Αυτό αφιερωμένο σε αυτους...
Σας εύχομαι από την καρδιά μου ότι καλύτερο, ότι επιθυμείτε και πάνω από ολα να είστε χαρούμενοι και όπως σας έχω γνωρίσει...
Σας αγαπώ ελπίζω και εσείς και ευχαριστώ για τις υπέροχες αναμνήσεις...
Εις το επανιδείν λοιπόν...
Ραφαελα
